wczasy, wakacje, urlop
19 kwietnia 2013r.
BLIŻSZE WYCIECZKI W OKOLICE Wycieczki omówione w tym dziale są nieco dłuższe od przechadzek po kąpielisku i zajmują od ?—4 godz. Wszystkie te wycieczki można przedłużyć. W opisie podany jest odcinek zasadniczy, a następnie możliwości przedłużenia wycieczki. Z większości ich można powrócić autobusem lub koleją. 5. Serpentynami na wschód od kąpieliska przez Woliński Park Narodowy (ok. 5 km). Celem wycieczki jest zachodnia część Parku Narodowego, a przede wszystkim wspaniałe serpentyny szosy prowadzącej na wschód przez najwyższe partie wyspy Wolin. Przez park zdrojowy dążymy do ul. Zwycięstwa, by nią kierować się ku wschodowi. Mijamy aptekę i liczne wille; w ogródkach różne gatunki drzew: cisy, tuje i srebrne świerki. Szczególnie piękne cisy rosną przed wejściem do willi pod nr 26; są to najstarsze cisy Międzyzdrojów.
19 kwietnia 2013r.
Lubiewo — to niewielka osada na wschodnim skraju lasów przytorskich, położona przy szosie prowadzącej do Świnoujścia i do Międzyzdrojów. Po południowej stronie szosy lasy mieszane, oraz Droż-kowe Łąki, ciągnące się aż po jezioro Wicko Wielkie ku południowi i Wicko Małe ku wschodowi. Jest tutaj rezerwat przyrody „Drożkowe Łąki", położony poza obszarem Wolińskiego Parku Narodowego. Rezerwat składa się z dwu części: leśnej północnej, w której rośnie paproć długosz królewski (do 2 m wys.) oraz południowej — łąkowej ze sło-noroślami i storczykami. Chcąc wycieczkę ukończyć skręcamy szosą ku wschodowi. Szosa przecina podchodzący aż pod kąpielisko kanał, po 500 m dochodzimy do rozgałęzienia dróg.
22 sierpnia 2013r.
USTRÓJ SPOŁECZNY I POLITYCZNY 1. Ustrój administracyjny Zakonu w Prusach w latach 1230—1309 Państwo krzyżackie w Prusach miało charakter teokratyczny i feudalny; podlegało ono władzy Zakonu jako korporacji duchownej, znajdującej się pod protektoratem papieskim. Na podstawie wyraźnych orzeczeń papieskich z lat 1216 i 1221 wielki mistrz Zakonu nie miał sprawności lennej (Lehnsfahigkeit) w stosunku do władców świeckich77. Najwyższą władzę w Zakonie sprawował wielki mistrz (summus magister, magister generalis) wybierany dożywotnio przez kapitułę Zakonu, składającą