wczasy, wakacje, urlop
12 czerwca 2012r.
Reda. Osiedle, 4500 mieszk., położone nad rzeką o tej samej nazwie, tuż u jej wylotu z wąskiej doliny na rozległy obszar tzw. Mostowych Błot. W miejscu tym odgałęzia się od głównego szlaku linia kolejowa i droga do Pucka i Helu. Najstarsza wiadomość o Redzie pochodzi z 1353 r. kiedy to następuje lokacja wsi na prawie chełmińskim. Tereny te zamieszkane są znacznie wcześniej, o czym mówią pozostałości wczesnośredniowiecznego grodu koło pobliskiej wsi Ciechocino. Istniały tu niegdyś nad Redą młyny, pracował tartak i kuźnica żelaza. Ludność zajmowała się głównie rolnictwem. Obecnie, dzięki zbudowaniu kolejki elektrycznej do Wejherowa mieszkańcy Redy mogą dojeżdżać do pracy do Gdyni i Gdańska. Reda rozwija się szybko, głównie dzięki budownictwu domków indywidualnych. Opuściwszy osiedle wjeżdża pociąg w malowniczą dolinę rz. Redy, która meandrując oddala się stopniowo od toru i drogi. Za chwilę po lewej stronie ukazują się duże skupiska nowych domków w Śmiechowie, które jest wsch. dzielnicą Wejherowa. 23 km Wejherowo (m. pow., 25 600 mieszk., połącz, kol. z Gdańskiem — 44 km, przez Lębork (36 km) z Łebą — 68 km, połącz, aut. z Gdynią — 41 km, przez Wlk. Piaśnicę (10 km) z Puckiem — 25 km, przez Strzepcz i(27 km) i Sianowo (41 km) z Kartuzami — 55 km, przez Łebno (19 km), z Kartuzami — 45 km, przez Wlk. Piaśnicę (10 km) i Krokową (23 km) z Białą Górą — 39 km, hotel, rest, bar mlecz., st. benz.). Miasto położone w dolinie Redy, w sąsiedztwie morenowych, pokrytych lasami wzniesień, nad bystrym potokiem Cedron, wykorzystywanym od dawna do poruszania zakładów przemysłowych. O przeszłości osadnictwa na terenie dzisiejszego miasta mówią wykopaliska z mł. epoki kamiennej i późniejsze, liczne kurhany i wczesnośredniowieczne grodzisko, położone ok. 1,5 km na pd. od śródmieścia. Osady Naniec i Smiechowo, obecnie dzielnice Wejherowa wymieniane są w dokumentach z 1 poł. XIV w. Osadę Wejherowo, nazy waną początkowo Wejheropolis a także Wejherowską Wolą, założył w 1643 roku wojewoda Jakub Wejher. Prawo miejskie otrzymała osada od króla Jana Kazimierza w 1650 r. Rynek wytyczono przy starym ciągu drożnym z zachodu krzyżującym się tu z drogą prowadzącą z południa do nadmorskiego Pucka. Przy skrzyżowaniu tym od dawna istniała karczma, młyn nad rz. Białą i zapewne mała osada. W sąsiedztwie ufundował Wejher kościół parafialny i klasztor reformatów, a na wzgórzach, na pd. od miasta zespół kaplic, tzw. Kalwarię Wejherowską. Kolejnymi właścicielami Wejherowa byli Radziwiłłowie, od 1685 r. Sobiescy, później Przebendowscy, Anglik Gibson i ostatnio magnaci niemieccy Keyserlingowie, którzy rezydowali tu do 1945 r. Mieszkańcy Wejherowa przeważnie Kaszubi zajmowali się głównie rolnictwem i rzemiosłem. W 1768 r. jest tu ok. 70 rzemieślników różnych branż. W 1822 r. uzyskuje Wejherowo połączenie z Gdańskiem i Lęborkiem szosą, zbudowaną na miejscu dawnego traktu, a w 1870 r. przeprowadzona zostaje linia kolejowa na Pomorze Zachodnie. Uruchomienie kolei przyczynia się znacznie do rozwoju miasta, w którym powstało kilka dużych zakładów przemysłowych. Równocześnie osiada tu dużo rodzin niemieckich, które opuszczają jednak Wejherowo po wyzwoleniu w 1920 r. i po 1945 r. Podczas działań wojennych w marcu 1945 r. spłonęła część domów przy rynku. Na ich miejscu wzniesiono nowe. Powstają nowe dzielnice mieszkaniowe, rozbudowują się zakłady przemysłowe, otwarto szereg szkół różnych typów, czynne są placówki biblioteczne, świetlice, zespoły regionalne itp. Doprowadzenie w 1957 r. kolejki elektrycznej z Gdańska umożliwia setkom wejherowian dojazd do pracy. Ciekawym obiektem przemysłowym jest cementownia, która wykorzystuje do produkcji materiały wydobywane z dna Jeziora Orle. Przy rynku wznosi się kościół farny, zbudowany w 1754 r. na miejscu pierwotnego z 1644 r., rozbudowany w ,1;927 r. Przy ul. Waryńskiego barokowy kościół klasztorny oo. reformatów z 1648—50 r., z bogatym barokowym wyposażeniem. Do kościoła przytyka klasztor z poł. XVII w., później rozbudowany, a po konfiskacie dóbr klasztoru zajęty na szkołę. Ul. Waryńskiego prowadzi do murowanego pałacu z XVIII wieku, położonego w rozległym parku, tuż przy korycie rz. Cedron. Pałac był przebudowywany w 1800 i 1857 r. Obecnie w pałacu mieści się internat dla dzieci głuchoniemych. Wśród lasu na wzgórzach po pd. stronie miasta wznosi się Kalwaria Wejherowską — zespół 26 obiektów sakralnych. Inicjatorem tej fundacji był prawdopodobnie opat oliwski Aleksander Kęsowski. Większość kaplic polecił wybudować założyciel Wejherowa Jakub Wejher, pozostałe przeważnie jego krewni i przyjaciele. Niektóre kaplice jak np. Pałac Piłata kaplica spotkania M. Boskiej, Pałac Hero-d a, wzniesiona z ciosów kamiennych kaplica Sw. Grobu i szereg innych zaliczyć należy do najcenniejszych zabytków architektonicznych okresu baroku na Pomorzu Gdańskim. Część XVII-wiecznych, wykonanych z piaskowca kaplic uzyskała w XVIII i XIX w. zabezpieczającą Obudowę. Wyposażenie kaplic, poza nielicznymi wyjątkami, nie posiada większej wartości artystycznej.